Dana Brown Ritter ve Mike Ritter

23 Ocak 2012 FacingDisibility.com 

 

İki yıl önce, bulabildiğim en güzel mavi gözlerle adamla evlendim. O akıllı. O komik. O tatlı. O yakışıklı. Ve beni alıyor. Tüm bunları tekerlekli sandalyeden yapıyor. Michael 17 yaşındayken bir jimnastik kazasında boynunu kırdı. O bir C5/6 kuadriplejik, göğsünden felçli, kollarının ve ellerinin sınırlı kullanımı ile. Omurilik yaralanması olan bir adamın karısı olarak bakış açımın başka bir adamın karısından ne kadar değiştiğinden emin değilim , çünkü şimdiye kadar bildiğim tek şey bu, ama işte gidiyor. Kesinlikle alışmak için çok şey var. Herkes bu değerlendirmeye katılmayacak, ama bana göre, o ilk evliliğe yerleştiğimiz için, yolculuk için üçüncü bir kişimiz olduğunu hissetti.

Bu üçüncü kişi kocamın engelliliği: sahip olduğu özel ihtiyaçlar, ihtiyaç duyduğu ekipman ve benim açımdan gereken sabır ve çaba. Yakalama, gerçek bir insanın aksine, engellilik iletişim kurmuyordu. Onunla akıl yürütemezsin. Uzlaşamazsınız. Sırayla alamazsın. Belli bir şekilde giderken yoldan çekilmelisiniz. Sizi yavaşlattığında, sadece yavaşlamanız gerekir. Haywire'a gittiğinde ve bir beden veya ekipman arızası nedeniyle planlarınızı değiştirdiğinde, akışıyla gitmeniz gerekir. Hasta mı, yorgun veya bir molaya ihtiyacınız olup olmadığını umursamıyor. Sabah ilk iş, geceleri son şey ve istediği zaman ele alınmalıdır. Genellikle “önceliklendirilemez” veya manipüle edilemez.

Bu, özellikle benim gibi bir kontrol ucubesi için büyük bir ayardı. Çünkü hayattaki diğer durumlarda, önceden planlayabilir, daha çok çalışabilir, daha hızlı düşünebilir, daha akıllı olabilir ve yolunuzu bulabilirsiniz.

Omurilik yaralanması olan birinin karısı olmak size büyük bir bakış açısı sağlayabilir. Her gün, hayal ettiğiniz veya o günden korktuğunuz her şeyi fark etmenizi sağlamak için hareket edemeyen birinin yanında uyanmak gibi bir şey, gerçekten önemli değil. Ancak, dikkatli değilseniz, bu “perspektif”, önemli olmadığını hissettirebilir.

Çok hızlı değil, sonunda üçüncü kişiyi “kişisel olarak” almamayı öğrendim. Zaman aldı. Ve engelliliğinin karısını yutmasına izin vermek istemeyen bir kocanın çok fazla sevgisi. Çok klişe ”, ama iletişim gerçekten önemli. İletişim herhangi bir evlilikte anahtardır, ancak fiziksel aktivitenin birçoğunun bir partnere düştüğü bir evlilikte, bir engel nedeniyle iletişim sizi bir arada tutan tutkaldır.

Engelli ortağın tüm ihtiyaçlarının karşılandığından emin olmak için, “bakım” eşinin önemli olduğu gibi, engelli eşin bakıcının halledildiğinden emin olması önemlidir. Omurilik yaralanmanız olsa bile verebilirsiniz. Kocam katkıda bulunmak için düzinelerce yaratıcı çözüm buldu. Bacakları çalışmayabilir, ama kulakları çalışır. Mükemmel bir dinleyici.

Bu evlilikte, onun arkasında ve onun engelliliğinde üçüncü hissettiğim zamanlar oldu. Beni görebildiği ve bakış açımı duyabildiği için onu değiştirebildi. Bir takım olduğumuzu fark etmemi sağlamak için. İkimiz de bunu hak etmek için hiçbir şey yok. Kimsenin hatası değil. Ama ikimiz de bu kadar yalnız değiliz. Aynı takımdayız.

Bir takımın parçası olmak güçlendiricidir. Zayıf olduğunuzda, diğeri güçlüdür. Bir elin nesi var iki elin sesi var. Başka bir klişe, ama bunların hepsi doğru. Ve üçüncü bir kişinin sert başlı sakin olmayan bir joker karakter ile uğraşırken, ekibinizde alabileceğiniz kadar çok güce ihtiyacınız var.

Kocam ve ben hayatımız hakkında “bu hayat gibi aşk” adlı samimi bir blog yazıyoruz. Hayat, sevgi, inanç, iş ve engellilik hakkında yazıyoruz. Başkalarıyla bağlantı kuracağımız ve onları yol boyunca teşvik edeceğimiz umuduyla kendimizi oraya koyduk. Gelin tam yanımızda rock!

www.lovelikethislife.com