"Nasıl taşıyorsunuz? Bu yıkıcı olmalı, ”dedi bir meslektaşım tavuk salatası sandviçini duraklattı. Kocamın dört katlı olduğunu söylemiştim - her zaman riskli bir seçim. Yani, eğer öğle yemeğinin kısa olmasını istiyorsam.
Göğsümde tanıdık bir gerginlik ve ağrılı hissettiren bir nefes alımı ile boğazım bile aynı yorgun soruyu cevaplamak için aynı yorgun kası egzersiz yapmak zorunda kalmayı protesto ediyor: “Bu değil. Gayet iyiyiz. " Onunla tanışmadan çok önce yalnız yaşadı.Söylemek istedim ve O bir tiyatro profesörü,Ve bildiğim birçok şey sadece savunmacı geliyordu.
Öğle yemeği, daha fazla açıklamak için çok gürültülü oldu. İş arkadaşım yakın sessizliğimi bir giriş olarak okudu (ne, asla emin değilim: sekssizlik? Yalnızlık? Geceler bir şişe cin kavrayarak mı?) Ve ciddiyetle, “Çok üzgünüm, bunun içinden geçmelisin Her gün. Hayal edemiyorum bile. "
Anı yazmanın zamanı gelmedi mi?
Kabusu gözlerindeki geri çekilmesini izledim, yerini bir sır çekti, sanırım zor hayatımla kazanıldığını düşündüğüm bir yumuşaklık. “Dürüst olmak gerekirse büyük bir şey değil,” diye tekrar denedim. Çok geç. Sır bir parlaklık kazanmıştı. Açıklama politikası zor ve bir kez daha eşime bir kötülük yaptığımı hissettim, ancak hafif. İş arkadaşım artık düşünmüyor olsa da Ben,
Kocamı ara sıra düşünebilir: belki de çocuklar yattıktan sonra ömür boyu bir film izler veya Senden önce ben
Kitabı okuyan genciyle. (Hepsi çoğunlukla aynı, çok az iyi.) Eski kurucusunun kocası, şimdi zihin haritasının tekerlekli sandalye kullanıcıları takımyıldızının bir parçası ve onları sevenler, bir veri noktası olarak sürüklenebilir, onlara verilen acıma hakkındaki hipotezini doğrulayabilir-hepsi ikna edecek kadar çalışmadığım için aksi halde.
Kocam ve ben, saat 10'da mezun okul sınavları için birlikte çalışmak için tanıştığım günden bahsetmedim ve kahveye döndü Viski, beni eve götürürken bir turda şarkı söylemeye döndü ya da iki hafta sonra bana ilk armağanı bana döndü. flört. Atlamak endişemi hafifletti, ona söylemiştim. Gelecek hafta kapama kapalı bir trambolin ile geldi.
Hepimizin zihnimizde fotoğraf koleksiyonları var, tam olarak anlamadığımız grupların temsilcileri olarak topladığımız insanlar: ateşli bebek toplayan teyze, komşunun nadir görküsü olan erkek arkadaşı. Medyadaki öngörülebilir görüntülerle birlikte, prototipleri oluşturan görüntü kümeleri oluştururlar, sadece kökten ikna olduğumuzda sapacağımız kalıplar.
Şimdi kuadriplejisini başka bir yabancıya açıkladığım için, imajını iş arkadaşımın dahili kart kataloğunda yığın yığına eklediğime göre, kocam artık kendine özgü özelliklere veya bireysel özelliklere sahip değil - bana aşk mektupları yazan ve çok virgo Havlu durumumuz hakkında ve benden farklı olarak, mezun seminerlerde sessiz ve alçakgönüllü. Ayrıldığımız gibi merak ettim: Meslektaşım şimdi eve gider ve karısına şükranlar mı ifade eder, “Tanrıya şükür onlar değiliz” alt metin? * Meslektaşımın sözlerinin küstahlığına rağmen, varsaydığı şey hakkında bir şey biliyordum, çünkü birçoğunun varsaydığı şey budur: Gecelerde olmalıyım, sadece yemeklerin sonunu yıkamalıyım, kocamın omuriliğinin trajik uykusundan uyanacağını özlemle dolu. Ya da belki de onun “bakıcısı” olduğumu hayal ediyorlar, yüklü bir kelime, gerçekten varsayımla doldurulmuş.
Tek yönlülük varsayar. Doğrusu? Bu ay bir yemek pişirmedim (çok fazla son teslim tarihi), genellikle bebekle kalır (ben sabah insanım) ve meslekten olmayan psikiyatrist ve rahip-confessional ekranım olarak çok daha fazla zaman harcadı (ateistlerin de onlara ihtiyacı var) tıbbi bakımından herhangi birine harcadığımdan. Beni uyumaya söylüyor. Ben genellikle felç dışında her şey hakkında gergin bir enkazım. Anksiyete ve depresyon belirtilerimin aksine, onun sakatlığı sabittir, tek şey olan tek şeydir.
Ne ile iyi değilim. Duygusal emek ve cinsiyetli aşırı yükleme şekli hakkındaki mevcut diyalog için minnettarım, ancak biraz koyunca gördüm, içeri girmek için utandım. Randevuları hatırlamıyorum, hanehalkı üyesinin oy kullanması muhtemeldir. Yemekleri süresiz olarak dışarıda bırakın ve kesinlikle telefon görüşmelerinin büyük bir kısmını yapmıyorum. Yine de, fiziksel olarak engelli bir kişiye görünüşte yetenekli ortak olmak, duygusal emeğin adil payıyla birlikte gelir.
Duygusal emek, birçok durumda, hem kendiniz hem de başkalarının duygularının yönetimini içerir ve tekerlekli sandalyenin hayaleti birçok kişiyi çağrıştırır. Restoranlarda, hosteslerin gözleri birbirlerine fısıldamadan önce açık, endişeli - Nereye gitmeleri gerekiyor? -Ve bizi bir yükleme bölgesine park ederek tekerlekli sandalye minibüsünde tuzağa düşüren insanlar en iyi ihtimalle koyun gibi görünüyor ya da bazen meydan okuyan: Senin hakkında bu kadar özel olan ne? Gerilmiş omuzlar ve sorular şeklinde geliyor, günlük görevler kişilerarası engel kurslarına dönüştü: Usher bize nerede oturacağını bilecek mi? Çevirecek miyiz? Doktor aslında onunla konuşacak mı, yoksa onun yerine başının üzerinden ve gözlerime bakacak mı? Depresyonum gibi iç bir kaynak tarafından değil, başkaları tarafından, binalarla, hatta - tekrar tekrar - ve bu konuda herhangi bir şey yapmak için güçsüz olmak, birinin incinmesini ve hayal kırıklığına uğramasını izliyor, Beklendiklerinde, her gün, bir yük olmadığını kanıtlamak için.
Bu sizin kendi üzüntü, kendi ihtiyaçlarınız, hepsi geriye dönük olarak her şekilde iyileştiği, ancak fiziksel olarak - oynamanız beklendiğiniz kültürel anlatıda önemli olan tek yoldur.
Partneriniz, erişilebilir olarak reklam veren bir restoranda bir yıldönümü yemeği planladıktan sonra, “erişilebilir” in bazı insanların tek giriş için adımlara yardım ettiği anlamına geldiğini öğreniyorsunuz. Yönetici onu taşımayı teklif ediyor. “Sandalyem üç yüz kilo ağırlığında” diyor inanılmaz. Yönetici omuz silkiyor, sanki sanki, Bu yüzden?
Ne bekliyordun?
Şimdi bu gece yer kapladığı için özür dileyerek geçirmesi gerekiyor ve fark etmiyormuş gibi yapmanız gerekiyor. Her zamanki gibi kendini iyi savunuyor, ama omuzları çöküyor ve gözleri, ayrıldıktan sonra başka yerlerde kokteyller üzerinde bile acı çekiyor. Birine çığlık atmak ya da en azından güçlü bir şekilde ifade edilmiş bir mektup yazmak istiyorsunuz, ancak yazacak kimse yok.
Korkuyor; Engelliliğin kendisi değil, herkesin varsayılan bakıcı olarak size yerinden edilmiş olan korkusu ve rahatsızlığı. Bana böyle bakma, Pitier'e söylemek istiyorum. Sadece lanet bir rampa inşa et.*
Bana gelince, sandalye, ortak yaşamımızın ağından ayrılması imkansız olan yaşanmış gerçeklikten ayrılmaz. Bunu, karşılıklılıktan ziyade aldığım bakım anılarından boşanamam: Tekerlekli sandalyesine binmek kızımızı uyuttu ve hamile olduğumda işe başladım. Depresif bir bölüm veya panik atak sırasında, koridorda tekerleklerin (gerçekten ayak sesleri) wirr'ini duydum ve nefesimi yavaş hissettim; Evdeydi. Bu tekerlekli sandalye hikayesi yabancılarının ve Hollywood'un bir parçası değil ve nefessiz romantizm söylemek istiyor. Depresyonum ve TSSB'm hakkında ziyaret ettiğimiz bir çölde bir hayalet kasabanın zeminine karşı bir hikaye yazdım ve yaratıcı bir yazma atölyesi ile paylaştım. Onun felci hakkında bir satır ekledim. "Vücudunun çöl olması mı gerekiyor?" Diğer öğrencilerden biri sordu. "Yaralanmadan beri şimdi boş mu?" Bir diğeri, “Burası bir hayalet kasaba. O gerçek hayalet mi?
” Bir dörtlülere aşık olmak dır-dir
Bir hayaleti sevmek gibi bir şey, ama insanların düşünme biçiminde değil: bir keresinde görünmez ve görülürse, çoğu insanın fark ettiği tek bir şey var. İçinde bir hayalet olan bir hikaye, her şeyden önce bir hayalet hikayesidir, spor veya romantizm veya bir aile çatışması hakkında bir hikaye değil. Benzer şekilde, tekerlekli sandalye, kamusal duyguların ebedi evokeri - korkutucu, acıma, ilham -, her şeyin döndüğü her anlatının ekseni olarak işlev görür. İstemenize rağmen, tekerlekli sandalye kahraman, antagonist ve aradaki her şey haline gelir.
Geceleri uyanık yalan söylediğimde, dürüst-GOD gerçeği, mucize tedavileri ve kurtuluş şarkıları hakkında hayal kurmam. Rampalar hayal ediyorum. Duşlara, evlere ve şelalelere giden rampalar, perili Hayrides ve Arabalara ve İş Görüşmeleri ve Capitol Tepesi. Ve herkesi aynı uçakta tutarak retorik amacını yerine getiren düz bir zemin. Rüyalarımda, kelimeler anlamlarından boşanır; “Rustik” ve “tuhaf”, “küçük” ve “kalabalık” ve “sargılardan” çıkarılabilir hale gelir ve “özel” artık yeraltı konuşmalarına kadar dar bir merdiven anlamına gelmez. Restoran hostesleri ve uçuş görevlileri korkmuyor. Doktorlar dinler. Rüyalarımda, onun yürümesini izlemiyorum. Onun incinmeyi bırakmasını izliyorum.
Laura Dorwart UCSD'de akıl sağlığı ve medya çalışmalarına odaklanan bir doktora adayı ve Fletcher Jones Üyesi. Antakya Üniversitesi, Los Angeles'tan yaratıcı kurgusal yazma ve Barnard College'dan BA, Vice, Bitch, SheKnows, McSweeney, Dazed, Dilettante Ordusu ve diğerleri ile birlikte bir MFA var. Laura Girlreads.com ve https://medium.com/esoterica'da bloglar. Kocası Jason Dorwart, bir tiyatro ve engellilik çalışmaları profesörüdür ve birlikte şimdiye kadarki en şirin bebeğe sahipler. Onlar önyargılı.
Laura Dorwart | Twitter : @lauramdorwart, Instagram: @Girlreadsblo
